ARTSEN EN DE CORONAWAARHEID
Het is vanaf begin af aan opvallend stil geweest vanuit de kant van artsen en specialisten. Als er één beroepgroep is die kan weten hoe het zit met onze immuniteit, onze weerstand, de werking van virussen, dan zouden het wel de artsen moeten zijn. Maar waarom hielden zij steeds hun mond? Waren ze niet wakker? Mankeerde er toch wat aan hun opleiding? Kregen ze verkeerde informatie van het RIVM? Zijn ze te veel gebonden aan regels en protocollen? Of heerst er een angstcultuur? Misschien wel van alles wat.
Over die angstcultuur, daar heeft onlangs huisarts Lieneke van der Griendt iets over gezegd. Maar wat is dan hun angst? De continuïteit van hun praktijk? Alsof die ook maar één mensenleven waard zou zijn. Van moed getuigd dit niet bepaald.
Maar er zijn gelukkig wel hoopgevende signalen en er is een trend. Steeds meer artsen durven zich uit te spreken. Op opendebat.info lezen we dat inmiddels meer dan 2000 artsen / medische professionals hun handtekening gezet hebben onder een brandbrief gericht aan de politiek. En ook de GGZ heeft inmiddels een brandbrief opgesteld met 2800 ondertekenaars. In mei was er al een groep van 350 Duitse artsen die in opstand kwamen. En 27 juli was wel het summum, tot nu toe, toen kwamen 43 artsen bijeen in witte jassen op Capitol Hill en deden hun verhaal. Dit was zo’n krachtig signaal dat het eigenlijk direct einde corona zou moeten betekenen, maar zo werk dat helaas niet.
Ook in Madrid was er onlangs een conferentie genaamd ‘Medicos por la verdad España’, artsen voor de waarheid. Honderden artsen kwamen bijeen om te laten zien dat de ‘coronapandemie’ en valse pandemie is. Lees het hele verhaal ‘ARTSEN KOMEN MASSAAL IN OPSTAND‘ op niburu of ‘DOCTORS FOR THE TRUTH‘ op commonsense.tv.
Dit zijn toch de berichten waar we hoop uit moeten putten. Want soms lijkt het alsof de autoriteiten hun dictatoriale maatregelen zoals mondkapjes e.d., sneller willen doordrukken dan dat de bevolking wakker wordt. Dat is soms om moedeloos van te worden. Gelukkig doen steeds meer artsen hun mond open.
Het jammere is dat het dan weer heel breed gecensureerd wordt. Maar dat past in het patroon zullen we maar zeggen. Aan ons burgerjournalisten is het dan om dit op een of andere manier toch meer onder de aandacht te brengen. U kunt daarbij helpen. Bijvoorbeeld door flyers te verspreiden in uw buurt.
Het is mooi dat artsen meer en meer een standpunt tegen de autoriteiten in durven te nemen. Nu andere cruciale beroepsgroepen nog, zoals rechters, politiecommissarissen, legerofficieren, leraren en natuurlijk hoofdredacteuren en parlementariërs. Zitten daar representanten tussen die moedig genoeg zijn om even tegen de heerschappij in te gaan en collega’s achter zich verzamelen om net als de artsen te zeggen tot hier en niet verder? Tegen hen zou ik willen zeggen, kom op en toon lef! Wat heb je te verliezen? Je baantje?
Het is verbazingwekkend om te ervaren dat de gevoeligheid voor sociale druk en de angst voor de gevolgen van “er niet bij horen” zo absurd sterk zijn.
Laatst sprak ik een arts die zich had laten testen en als je dan vraagt of ze ooit een gedetailleerd rapport onder ogen heeft gekregen omtrent de testresultaten en de validiteit van de gebruikte testmethode, dan komt er vreemd genoeg een antwoord als: het zal allemaal wel goed zijn. Huh?
Wil je dan, zelfs als medicus, niet precies weten hoe dingen exact werken en wat er allemaal gaande is? Hoe kan je als arts nou niet zijn geïnteresseerd in medische zaken die ons uiteindelijk allemaal aangaan? Hoe kan je nou niet dingen willen uitzoeken als je onbeperkte toegang hebt tot PubMed? “Geen tijd?” Wat een misselijk flauw excuus.