AMSTERDAM DEMO 20 maart 2021

In het kader van de Werelddemonstratiedag tegen de lockdownmaatregelen was er dit keer op zaterdag een demonstratie in Amsterdam. Terwijl de demonstratie die wekelijks op zondag plaatsvindt ook gewoon door gaat.

Aan het begin van zo’n demo is het altijd meteen al gezellig en gemoedelijk. Totdat de politie ingrijpt, zoals altijd. Dan is het meteen grimmig. Ze grepen al vrij vroeg in dit keer. Niet zonder reden zoals later bleek. Het was een bijzondere demo. Alleen al omdat het de eerste demonstratie is na de gedenkwaardige en gewelddadige demonstratie op 14 maart in Den Haag. De beelden van het excessieve geweld dat gepleegd werd door de ME gingen de hele wereld over. Het heeft ook voor de nodige verontwaardiging gezorgd, zowel bij veel burgers als binnen het overheidsapparaat. De media berichtten erover zoals ze dat nog niet eerder deden. Er kwamen ook signalen naar buiten dat er al langer grote misstanden zijn binnen de politiecultuur. Daar hebben we als demonstranten dus zeker een punt gemaakt.

Een van de doelen van het plegen van geweld is het afschrikken en het ontmoedigen om nog te gaan demonstreren. Dat werkt bij sommige mensen. Misschien dat er anders meer mensen nog op af zouden komen. Maar een beetje moedige demonstrant laat zich daardoor niet afschrikken. Integendeel, er is juist een extra reden bijgekomen om te gaan demonstreren: tegen het zinloos geweld van de politie. Zinloos geweld, daar waren we toch allemaal tegen? Nu wordt het door de politie zelf gepleegd, terwijl die ons er juist tegen zouden moeten beschermen. Sterker nog, het wordt zelfs aangestuurd door de autoriteiten. Door de burgemeester, die naar we mogen aannemen aangestuurd wordt, of in ieder geval gesteund wordt vanuit het torentje. Rare wereld.

Het politiegeweld van vorige week heeft er toe geleid dat er oud militairen, veteranen en mensen uit de zorg ten tonele verschenen. In een voorste linie, recht voor de ME om bescherming te bieden aan de demonstranten, tegen het dreigende politie geweld. Een prachtig gebaar, een hartverwarmende geste. Een actie en een statement die niet zonder risico is. Juridisch gezien zijn het gewoon burgers, maar met hun baret op, saluterend, en in een verleden dienend om ons land te verdedigen, helden die hun leven zouden geven voor onze vrijheid, die daarvoor een eed gezworen hebben. Zouden de ME-ers en de autoriteiten het aandurven om juist deze mannen geweld aan te doen? Wat ze in ieder geval deden is er mee dreigen, er recht tegenover gaan staan en het spuitkanon aanzetten. Dat alleen is al een schande, een belediging, en een aantasting van het recht op demonstratie. De confrontatie leverde wel prachtige plaatjes op. Symbolisch ook, en ook prachtige regenbogen.

De ME was dit keer verstandig. Ze durfden niet te doen waar ze mee dreigden: geweld gebruiken. En terecht. Onder het oog van de camera, de hele wereld zou het hebben gezien en het zou hebben geleid tot een nationale en internationale verontwaardiging die zijn weerga niet kent. Het zou waarschijnlijk hebben geleid tot het aftreden van de burgemeester, of erger. Hoewel, velen vinden dat wanneer je je daar begeeft je er gewoon om vraagt. Dat is een discussie die we aan zouden moeten gaan, maar gek genoeg gaat dat op een of andere manier meestal niet.

Een nieuwe tactiek werd in praktijk gebracht. De politie begon lukraak willekeurige mensen uit de voorste linie te plukken, en arresteerden die. Er werd omgeroepen dat de gehele groep demonstranten was aangehouden. Hij zei het echt. Een groep van zo’n 5 à 6 duizend mensen, allemaal aangehouden, toe maar! Wat jammer was, was dat de veteranen de ME-ers hiervan niet konden weerhouden. Daarvoor waren er te weinig veteranen. Wat ook jammer was, was dat daardoor de rest van de mensen opstond en naar achteren liep, bang om gearresteerd te worden. Voor een volgende keer, als we het gecoördineerd zouden doen, zouden we allemaal beter kunnen blijven zitten. Ze kunnen nooit 5000 man arresteren. Toch hebben we een punt gemaakt. We hebben ervoor gezorgd dat de politie inbond en geen geweld toepaste. Dat is de winst van deze demonstratie.

Wat er vervolgens gebeurde was dat de menigte de straat op ging. Via de Van Baerlestraat en de Bosboom Toussaintstraat kwamen we terecht bij de Leidsekade, waar 1400 mensen 4 tot 6 uur lang werden ingesloten. Uw redacteur was één van hen. Het leek een actie waarbij mensen die de demo organiseerden hadden bedacht dat we dan maar naar een bepaalde andere locatie zouden gaan. Maar achteraf, zo is onze conclusie, is dit een vooropgezet plan van de politie geweest. Waarschijnlijk hebben agenten die zich voordeden als demonstranten het voortouw genomen om die kant op te lopen. In iedere zijstraat een post ME-ers neergezet zodat je wel richting de Leidsekade moest lopen. Het was een ideale plek voor de politie om een grote groep demonstranten klem te zetten.

Wat hier de logica van is begrijp ik nog steeds maar half. Want waarom mag je niet op het Museumplein dicht op elkaar staan, terwijl je op de Leidsekade juist wel dicht op elkaar moet staan. De anderhalve meter kon daar absoluut niet aangehouden worden. In zo’n straatje veroorzaak je voor de omwonenden alleen maar meer overlast dan op het open Museumplein. Ze konden er zelf ook niet in of uit. Er waren geen toiletten, mensen deden hun behoeftes tussen de geparkeerde auto’s. Heb niet gehoord of er ook maar een huishouden is geweest die zijn toilet aanbood. Het was ook een dure oplossing. Bussen moesten worden ingeschakeld om mensen te verspreiden naar de randen van de stad. Die logistieke operatie kostte best veel tijd, en daarom greep men dus al vroeg in, op het Museumplein. Op de Leidsekade wilde men de demonstranten ophouden, daarna verspreiden en uiteindelijk ook weer ontmoedigen. Dat laatste lukt ze niet. De volgende dag staan de mensen er weer.

En ook tijdens dit gedwongen oponthoud maken mensen er gewoon een feestje van. Op verschillende plekken een ghettoblaster die er voor zorgde dat mensen gingen zingen en dansen. De sfeer zat er goed in. Maar niet op alle momenten. Het was ook wel eens emotioneel. Vrouwen die het lange wachten te veel werd en hun tranen lieten vloeien. Ook een vrouw van 67 die vertelde dat ze hier verdomme staat te demonstreren voor haar kinderen, voor haar klein kinderen, die haar niet meer willen zien, omdat ze in het corona sprookje geloven. En deze agenten, de ME-ers die op enkele meters kil voor zich uit stonden te staren, ontnemen haar daarvoor nog meer vrijheid. Als dit geen fascisme is…. . Zichtbaar boos en verdrietig was ze, ik gaf haar een knuffel. Toch waren ook de ME-ers, die zo weinig spraakzaam waren als maar kon, niet geheel emotieloos. Een vrouwelijke ME-er kon enkele tranen op haar wangen uiteindelijk niet meer verbloemen.

Halverwege de bocht kwam ik pa tegen, met wat vrouwelijk gezelschap. Ondanks dat iedereen vriendelijk en opgewekt bleef, of probeerde te blijven, hadden we er op een gegeven moment ook allemaal wel genoeg van. Aan de overkant konden we zien dat andere demonstranten tientallen posters met dat rode hart omhooghielden. En vanaf het tegenover gelegen gedeelte van de Leidsekade werden zakjes met nootjes toegeworpen. Na zoveel uren krijg je wel een keer trek. Lief bedoeld maar het valt allemaal kapot op de straat, en we zijn toch geen aapjes in de dierentuin. Maar hoe dan ook, de liefde komt van de burgers zelf, van de overheid komt alleen een grove schoffering. Het is zeer beschamend dat mensen die opkomen voor hun mening, wiens vrijheden op een brutale manier worden afgenomen, nog brutaler worden bejegend. Als je dan bedenkt dat een groot deel van de bevolking zijn neus er voor ophaalt, kun je moeilijk volhouden dat Nederland een fatsoenlijk land is.

De laatste momenten voor vertrek waren het zwaarst. De kleding was intussen wel aardig opgedroogd. Alleen sopte het nog wat in mijn linker schoen, dankzij dat waterkanon. Een vriendelijke ME-er die de koppen telde van de mensen die de bus in gingen kon geen antwoord geven waar we werden afgeleverd. Hij wist het niet en als hij het wel wist mocht hij het niet zeggen, maar zou het wel doen. Kijk, daar zien we dan toch iets van een menselijke kant. Misschien dat hij daarom op die plek stond. Wel beval hij ons een mondkapje uit de doos te pakken, maar we mochten zelf weten wat we er mee gingen doen. In de bus hingen we mondkapjes op als slingers. Ik nam plaats bij het raam en had zicht op de laatste serie demonstranten die nog op hun beurt wachtten. Opeens zag die oudere dame die uren geleden dat emotionele verhaal vertelde en wie ik een knuffel had gegeven. Ze herkende me en stak een duim naar me op. Ze kreeg van mij 2 duimen terug!

Wel bizar dat je instapt terwijl je niet weet waar je heen gebracht wordt. We hadden wel een idee, er waren meerdere plekken, hadden we gehoord. Het moest niet te dichtbij want dan zouden we allemaal weer snel terugkomen. Het moest ook niet te ver weg want dat was logistiek niet handig. We waren niet aangehouden, hoefden ons niet eens te legitimeren, kost allemaal te veel tijd. Het was een bestuurlijke beslissing zoals dat heet. Wat precies de wettelijke basis is voor het ophouden van een groep mensen, is me niet duidelijk. Ik betwijfel of die er is. Ik roep iedereen die daar stond, op om aangifte te doen bij de nationale ombudsman. Een enkele aangifte nemen ze niet in behandeling. Maar een groot aantal wel. Mij lijkt het dat er aangifte kan worden gedaan van wederrechtelijke vrijheidsberoving. Het is niet de eerste keer dat men dit doet, het gebeurde al in 1966 en sindsdien heet het de methode Koppejan.

Het was een half uurtje rijden naar de plek waar we gedropt werden. We hielden contact met onze vrienden die 2 auto’s zouden regelen om ons op te halen. Intussen gewoon weer een klein feestje gebouwd in de bus. We kwamen aan in de buurt van de Arena, bij een PCR-test locatie nota bene! Hoe durven ze. En wie stonden daar? Eldor, Miranda en nog meer vrijwilligers. Wat hadden zij geregeld? Koffie, thee, koekjes. Geweldig! HARTELIJK DANK DAARVOOR! En vervoer. De dure Mercedes taxi busjes stonden voor ons klaar maar niemand maakte er gebruik van. In no time was er een Telegram groep opgericht om vraag en aanbod van het retour brengen van de demonstranten af te stemmen. En wat denk je, er waren meer beschikbare auto’s dan er demonstranten waren! De bereidheid van de mensen om elkaar te helpen was enorm. De parallelle samenleving, die we willen gaan opzetten is geboren!