ONZE RECHTEN IN DE DIGITALE TECHNOCRATIE

Het is een mooi en nuttig initiatief van De Andere Krant om 40.000 handtekeningen te verzamelen om hun Verklaring van Rechten in het Digitale Domein te laten behandelen in het parlement. Onze overheid is gestaag en gedegen bezig een digitale infrastructuur uit te rollen die de totale controle op de bevolking compleet maakt. Een relatief klein maar bewust deel van de bevolking ziet de nadelen, de onrechtvaardigheid en vooral de dreiging aankomen die inbreuk maakt op ons aller persoonlijk leven en bijbehorende vrijheden. Het merendeel van de mensheid ziet er geen probleem in, door gewenning en uitgekookte marketing en mind control technieken.

We staan erbij en kijken ernaar. Er iets tegen doen is niet zo makkelijk. Het initiatief van De Andere Krant is relatief groots, in vergelijking met de andere initiatieven, die meestal niet meer zijn dan individuele, defensieve maatregelen. Die trouwens ook effectief kunnen zijn, maar op beperkte schaal.

Maar laten we eens een inschatting maken hoe effectief deze actie van De Andere Krant is. We kijken eerst naar de inhoud van de verklaring, en daarna naar alternatieve mogelijkheden, om hetzelfde of liefst meer te bereiken.

Als we kijken naar de inhoud van de verklaring, dan vallen een aantal zaken op. Het is geschreven vanuit het idee dat de overheid dan wel de regering, het gezag heeft over de bevolking. Komen we zo op terug. Het tweede dat opvalt is dat het een mengeling is van enerzijds mensenrechten en wetten die al bestaan, en anderzijds stellingen die worden geclaimd of waarover overeenstemming gewenst is met de autoriteit. De vraag is, zijn dit harde stellingen die worden medegedeeld, of zijn het wensen, verzoeken of wetsvoorstellen. Of is het een soort petitie?

In de pdf bijlage die u hier kunt downloaden, vindt u de gehele tekst van de Verklaring van Rechten in het Digitale Domein, waarin ik die heb aangevuld in het rood, met artikelen van wetten en verdragen, waarop we ons nu al kunnen baseren, omdat ze zijn erkend. Probleem is echter, dat, punt 1, het niet dekkend is voor alle artikelen en leden in de verklaring. Punt 2 dat er ten tijde van het opstellen van de verdragen en (grond)wetten geen rekening is gehouden met de digitale mogelijkheden van de 21e eeuw. Punt 3 dat er dientengevolge interpretatieverschillen kunnen bestaan in de uitleg van de artikelen in de aan de orde zijnde context. Punt 4 dat onderbouwing met grondwetsartikelen niet ontvankelijk zijn voor de rechter daar hij wetten niet mag toetsen aan de grondwet (artikel 120 GW). Punt 5 dat, in ieder geval voor wat betreft verwijzing naar het Internationale Verdrag inzake Burgerrechten en Politieke rechten van de VN uit 1966, de BuPo, je daar pas je beklag kan doen bij het betreffende comité, wanneer alle openstaande middelen tot het opheffen van je aangedane mensenrechtenschending in eigen land op niets hebben uitgelopen. Wat best wel een lang traject kan zijn en tot die tijd kan de autoriteit haar gang gaan.

De wetten, regels en verdragen zoals we die nu hebben, schieten hopeloos te kort om de natuurlijke, onvervreemdbare mensenrechten te kunnen waarborgen wanneer de autoriteiten de digitale agenda, met als basis de digitale identiteit, over ons uitrolt. Zeker wanneer we ons blijven baseren op de legitimiteit van het gezag van dat wat zich overheid noemt.

We gaan even naar de kern van de situatie. En dat is dat we te maken hebben met een elitair collectief, ook wel internationale machtsstructuur, of kortweg systeem, dat je kunt beschouwen als een organisme of entiteit die zich ook maar probeert staande te houden. Van dat systeem is onze overheid een onderdeel. Dat systeem kan zich alleen maar voeden met de energie van de bevolking. Maar dan moet het systeem wel de controle houden. Controleverlies is een steeds grotere dreiging voor het systeem, omdat het gebaseerd is op leugens en bedrog. Het systeem moet daarom steeds meer zijn best doen om zich te handhaven en doet dat door een steeds verder verfijnde controle waarbij digitale technologie, naast psychologische mind control technieken, een onmisbare schakel is. Sterker nog, alles zal daarop gebaseerd zijn. Iedereen krijgt naast zijn of haar fysieke identiteit, jij als mens, ook een digitale identiteit. Jouw hele handelen in zowel de fysieke als online wereld zal gepaard gaan met je digitale identiteit. Jouw digitale identiteit zal volledig onder controle staan van het systeem. Hoe dit werkt en hoe dit uitpakt staat heel treffend en accuraat beschreven in het boek ‘Digicratie’ uit 2024 van Rob van der Well.

Digicratie is een vorm van technocratie, en daar komt het ook feitelijk op neer. De technologie die ons gaat besturen is digitale technologie. Vandaar ook de titel van dit stuk: Onze Rechten in een Digitale Technocratie. Als het aan de machtselite ligt hebben individuen niet of nauwelijks nog rechten, zelfs bestuurlijke entiteiten worden digitaal vormgegeven. We gaan dus bestuurd worden door technologie, dan leef je letterlijk in een technocratie. Let wel, er is niks tegen technologie, maar wel tegen verkeerde intenties en de resultaten. Technologie moet de mensen dienen, en niet de macht die het tegen de bevolking inzet.

Om te kijken naar de mogelijkheden die we als bevolking hebben om hier het beste mee om te gaan, moeten we de zaak vanuit verschillende perspectieven en bewustzijnsniveaus aanvliegen. Dat betekent dat we behalve uit moeten gaan van de waarheid ons ook moeten inleven in de geloofssystemen die de partijen waar we mee te maken hebben, voor waarheid aan nemen.

Het rechtstelsel is een van de geloofssystemen. Democratie is ook een geloofssysteem en die 2 hangen nauw samen. De democratie moet de geloofwaardigheid geven dat de bevolking iets te zeggen heeft. Dat zij de macht controleren. In een samenleving heb je een bestuur die gecontroleerd moet worden door de bevolking. Voor het machtsevenwicht is de Trias Politica uitgevonden. Maar die is in feite dood en begraven, zullen we zo zien.

Het systeem, of wel het elitaire collectief, is gebaseerd op leugens en bedrog en de eerste leugen, de primaire leugen, is dat overheden gezag hebben over individuen. Dat is niet zo. Het hoogste gezag ligt bij het individu zelf, die alleen nog God boven zich heeft. Je mag ook een andere benaming gebruiken zoals de bron, de schepper, het licht. Dit is aan te tonen vanuit 3 perspectieven die je de Trias Autonomica kunt noemen. Die 3 perspectieven zijn het Natuurrecht, de Politiek en het Rechtstelsel. Zie ook het pamflet hieronder.

Het Natuurrecht, ook wel Natural Law, is een van nature verkregen recht voor schepsels die zich bewustzijn van hun bewustzijn, te weten mensen dus. Zij mogen alles, behalve een aantal dingen die ze zelf ook niet door anderen wensen te worden aangedaan. Het heeft vrijheid als basis. Er is geen valide reden om aan te nemen dat de natuur of de schepper de ene mens of groep mensen meer rechten geeft dan de ander. We zijn dus allen gelijk in rechten geboren. Het enige dat je als mens niet mag is doden, dwingen, stelen, liegen en bedriegen, omdat dit de vrijheidsrechten van anderen schendt. Dit impliceert ontzettend veel, met name dat al het gezag van alle zichzelf autoriteit noemende entiteiten (groepen mensen) in twijfel getrokken kan worden.

Het 2e perspectief waaruit blijkt dat de overheid geen gezag over ons heeft is de Politiek. Dat kun je vaststellen door het de overheid simpelweg te vragen. Wilfred Leonard heeft dat in 2023 gedaan, middels WOO verzoeken en andere correspondentie. Dit heeft hij uitvoerig vastgelegd in zijn boek De Biecht, waaruit blijkt dat het gezag in zijn geheel ontbreekt. Het is er niet. Men komt strikt genomen niet verder dan ‘je moet je gewoon aan de wet houden´, en ‘je kunt je er niet aan onttrekken, met geen enkele soevereiniteitsverklaring’. Ook de ‘Gratie Gods’, waar iedere bekrachtiging van een wet door de koning mee begint, is nergens op gebaseerd. Ook dit is feitelijk bedrog, de koning zegt hiermee eigenlijk dat God, die wel boven ons staat, ermee in stemt.

Het 3e perspectief waaruit blijkt dat het gezag van de staat er niet is, is het Rechtstelsel zelf. In het complex van rechtstelsels die op de inwoners, burgers en mensen in Nederland van toepassing zijn, zitten namelijk diverse wetten en regels, noem het ankers, die zich zodanig tot elkaar verhouden, dat niet anders geconcludeerd kan worden dat de mens haar eigen gezag toebehoort en niet de overheid. In de pdf bijlage staat dit nader uitgelegd bij de toelichting op de achterkant.

In de basis zijn onze rechtstelsels niet verkeerd. De uitgangspunten zijn goed. Wat niet goed is, is de interpretatie en de wijze van gebruik door overheid en rechtspraak. Er zou sprake moeten zijn van de Rule of Law. Dat houdt in dat de overheid zich aan haar eigen wetten en regels moet houden. Dat is vaak niet het geval en het wordt met de uitrol van de digitale agenda alleen maar erger.

Er is dus een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen, een groot verschil. Het heeft geen zin te volharden in je eigen gezag wanneer de andere partij zich het geweldsmonopolie heeft toegeëigend en het merendeel daar ook mee instemt. Maar dat is ook het mooie aan de Trias Politica en de Trias Autonomica, je kunt verwijzen naar regels en wetten die ze zelf erkennen. Daar liggen openingen.

De Verklaring van Rechten in het Digitale Domein appelleren daar ook aan. Maar onze vraag was, hoe effectief zal het zijn en welke andere mogelijkheden hebben we. We moeten er wel wat mee. Laten we een opsomming maken:

1. Deze verklaring met 40.000 handtekeningen ter behandeling voorleggen aan het parlement
2. Demonstreren
3. Petitie
4. Referendum
5. Wetsvoorstel indienen
6. Ingebrekestelling
7. Klacht wegens onbehoorlijk bestuur
8. Rechtszaken
9. Ombudsman
10. Burgerarrest
11. Amnesty International
12. Mensenrechtencomité VN
13. Internationaal strafhof
14. Recht van opstand
15. Staatsgreep (niet doen!)
16. Onafhankelijksverklaring
17. Autonomie of soevereiniteitsverklaring

.1 Deze verklaring met 40.000 handtekeningen ter behandeling voorleggen aan het parlement
Zonder meer is het een goed initiatief. Voor de bewustwording onder de bevolking is het ook goed. Mits men er iets van meekrijgt. Onduidelijk is wat De Andere Krant verwacht dat de politiek er mee gaat doen. Sommige artikelen zijn al beschermd in de wet, of ze nageleefd worden is een ander ding. De politiek zal niet gauw zeggen ja is goed. Want dan zouden er wetsaanpassingen gedaan moeten worden. Dit is een kwestie van lange adem. Veel van de claims dan wel voorstellen in de Verklaring zal best een minderheid voor te vinden zijn, vooral bij de FVD, maar of het een meerderheid zal halen, gezien het functioneren van de democratie tegenwoordig, is hoogst twijfelachtig. De kans is groot dat het verworpen wordt. En dan kan het wel eens tegen je gebruikt worden. Dan is het voor het establishment heel makkelijk om te zeggen, we hebben over onder andere dit punt gestemd (al dan niet een schending) en het is democratisch verworpen.

.2 Demonstreren
We hebben de afgelopen 5 jaar veel maar steeds minder gedemonstreerd. Het heeft alleen wat gedaan voor de bewustwording hier en daar, maar de politiek was erop voorbereid en heeft het negatief opgepakt en uitgelegd.

.3 Petities
Petities kunnen helpen voor het gemoed en de bewustwording. Verwacht van de politiek niks. Een petitie is een verzoekschrift, maak daar maar van een smeekschrift. Je stelt je onderdanig op en erkent hun gezag.

.4 Referendum
Een referendum is een vorm van een meer directe democratie. De Verklaring van De Andere Krant zou prima voorgelegd kunnen worden als referendum. Maar het blijft democratie. Democratie is en blijft een systeem dat absoluut geen waarborg is voor bescherming van mensenrechten. Als de bevolking per referendum zou stemmen voor deze Verklaring, dan zouden we daar als bevolking zeker mee gediend zijn. Het probleem is echter dat het referendum in Nederland is afgeschaft in 2017. Slechts twee keer waren er voldoende handtekeningen om een referendum door te laten gaan en heeft de bevolking tegen de door de regering gewenste uitkomst gestemd. Dat zal ongetwijfeld met de afschaffing te maken hebben gehad.

.5 Wetsvoorstel indienen
Wetsvoorstellen worden door de Tweede Kamer der Staten Generaal ingediend. Burgers kunnen dus geen wetsvoorstellen indienen. Dat staat in artikel 82 van de grondwet. Als burger of als maatschappelijke groepering, zul je je dan moeten wenden tot een politieke partij, die dat via hun fractie kan inbrengen. Waarna er zowel in Eerste als Tweede Kamer een meerderheid voor te vinden zal moeten zijn.

.6 Ingebrekestelling
De term ‘Ingebrekestelling’ komt uit het privaatrecht en gaat over het niet nakomen van contractuele verplichtingen. De benadeelde partij stelt de tekortschietende partij in gebreke in voorbereiding op een claim tot schadevergoeding. Hoewel alles een verbintenis is, ook die tussen burger en overheid, biedt een ingebrekestelling geen houvast in rechtsregels omdat je je verhoudt in publiekrecht, niet in privaatrecht. Maar omdat de overheid steeds meer acteert in privaatrecht, denk aan de zbo’s (zelfstandige bestuursorganen), kun je die wel in gebreke stellen. Maar niet de regering of het parlement.

Toch zijn civiele procedures (is privaatrecht) wel mogelijk tegen de overheid, maar dan moet je schade hebben en kunnen aantonen, en de vermeende veroorzaker in persona aansprakelijk stellen. Dit gebeurt in de zaak aangespannen door Arno van Kessel.

.7 Klacht wegens onbehoorlijk bestuur
Heb je een klacht over onbehoorlijk bestuur, dan kun je terecht bij de klachtencommissie van het betreffende overheidsorgaan, daarna bij de bestuursrechter en uiteindelijk bij de Raad van State. In alle gevallen zal er gekeken worden of de wet gevolgd is, of de procedure goed gevolgd is. Is die goed gevolgd dan is je klacht ongegrond. Is die niet goed gevolgd, dan is de klacht wel gegrond maar zal er niet veel mee gedaan worden want het bestuursrecht waarborgt geen behoorlijk bestuur (bladzijde 232 van het boek Ken uw Recht).

Sinds 1994 zijn Algemene beginselen van behoorlijk bestuur (Abbb’s) vastgelegd in het bestuursrecht. Deze gaan onder andere over het legaliteitsbeginsel, zorgvuldigheidsbeginsel, motiveringsbeginsel, rechtszekerheidsbeginsel, fair-play-beginsel, specialiteitsbeginsel, evenredigheidsbeginsel, gelijkheidsbeginsel en vertrouwensbeginsel. De Abbb’s gelden voor ieder overheidsorgaan, voor wat het waard is, maar niet voor de wetgevende macht (Eerste en Tweede Kamer) en de rechterlijke macht.

.8 Rechtszaken beginnen
De staat aanklagen omdat zij zich niet aan de wet houdt of er onbehoorlijk bestuur op nahoudt, daar bestaat alle reden toe. De kans op succes is een lastig verhaal.

We hebben in corona tijd veel rechtszaken gezien tegen de staat, en die moet je in Den Haag voeren omdat daar nu eenmaal het landsbestuur gevestigd is. Alles werd direct of in tweede instantie verloren. Dat gegeven alsmede de manier waarop getuigen van een buiten werking gestelde Trias Politica. De scheiding der machten is er niet meer. Altijd ook weer diezelfde landsadvocaat Rijk Pelsen. Rechters die ook wel eens advocaat mogen zijn, advocaten mogen liegen. Rechters die door de staat benoemd en betaald worden.

In theorie bestaat er een kans op het winnen van rechtszaken op basis van mensenrechten. Dat is Stichting Urgenda in ieder geval in 2019 gelukt. Het ging om een combinatie van artikelen in het VN-Klimaat-verdrag van 2015 en het EVRM, het Europese Verdrag van de Rechten van de Mens. In die laatste heeft de Nederlandse staat zich verplicht tot het beschermen van het leven en het welzijn van burgers in Nederland. In het VN-Klimaat verdrag heeft Nederland zich gecommitteerd aan het reduceren van CO2 uitstoot in Nederland. Let wel, Stichting Urgenda en de Nederlandse Staat waren het niet oneens dat de CO2 uitstoot verminderd moest worden, maar wel met de mate waarin. De staat vond 20% ten opzichte van 1990 voldoende, Urgenda niet en eiste 25% en kreeg daarin de Hoge Raad mee. Je kunt hiervan vinden dat de Hoge Raad zich niet op waarheid baseert en meegaat in het valselijke narratief van de mainstream. Je kunt hier ook van vinden dat de Hoge Raad hier erg zijn eigen mening laat gelden, want waarom is 20% niet genoeg en 25% wel, wat heeft dat met recht te maken? Maar het feit is wel, je kunt je dus met succes op mensenrechten beroepen en uiteindelijk legt de Hoge Raad naleving ervan op aan de Staat. Dus daar liggen kansen.

.9 Ombudsman
De Nationale ombudsman is een onafhankelijk Hoog College van Staat dat klachten van burgers over onbehoorlijk gedrag van organen en ambtenaren van de centrale overheid en politie onderzoekt. Niemand kan de ombudsman voorschrijven hoe hij zijn taak moet uitvoeren.

De ombudsman moet als onafhankelijk instituut de burger helpen beschermen tegen wangedrag van de overheid. Wanneer er sprake is van onrechtmatig gedrag dienen burgers naar de rechter te stappen. De ombudsman behandelt klachten van burgers en kan daarbij besluiten getuigen onder ede te verhoren. Daarmee heeft hij meer middelen dan de commissies van verzoekschriften van de Tweede en Eerste Kamer. Klachten tegen het staatshoofd, de Kamers, de Raad van State, de Algemene Rekenkamer en rechterlijke instanties neemt de ombudsman niet in behandeling.

In 2024 constateerde de Nationale ombudsman onbehoorlijk bestuur bij de overheid. Veel van de 27.000 klachten bij de ombudsman hadden voorkomen kunnen worden als de overheid eerder signalen van mensen serieus had genomen. Lees het hele artikel.

Een bevoegdheid van de Ombudsman is een rapport met conclusies en aanbevelingen uitbrengen aan het ministerie. Deze zijn niet bindend. Voert het ministerie de conclusies niet uit dan wordt de Tweede Kamer ingelicht, die de minister daarover aan de tand kan voelen. Uiterste middel is een motie van wantrouwen. De ombudsman is dus geen waarborg voor behoorlijk bestuur. De ombudsman wordt aangesteld en betaald door de staat.

.10 Burgerarrest
Een burgerarrest heet ook wel burgerarrestatie. Dat is wanneer de ene burger de andere staande houdt. Je mag in Nederland als burger een andere burger arresteren, en zelfs geweld gebruiken. Maar alleen als je hem op heterdaad betrapt van een strafbaar feit en met als doel te voorkomen dat hij of zij vlucht. Het is niet voor de hand liggend dit te gebruiken in het kader van onbehoorlijk bestuur van onze overheid.

.11 Amnesty International
We hebben gezien wat de positie van Amnesty International was in corona tijd. Totaal onzichtbaar terwijl onze overheid onze mensenrechten van alle kanten schond. Amnesty komt alleen maar op voor mensenrechten in het buitenland, daarom heten ze ook International.

12 Mensenrechtencomité van de VN
Dit is in theorie wel een formele weg die bewandeld kan worden. Maar ook een lange weg. Eerst moeten alle mogelijke wegen zijn bewandeld in eigen land om de vermeende schendingen op te heffen. Als die allemaal niet geholpen hebben kan het comité zich eventueel ontvankelijk verklaren.

De VN is naast een ngo die zich met mensenrechten bezighoudt, ook een partij die behoort tot het zogenaamde elitaire collectief. Verder hebben we gezien dat Nils Melzer, speciale VN-rapporteur inzake foltering en mensonterende behandeling, zich in 2021 kritisch uitliet over buitensporig politie optreden tijdens vrijheidsdemonstraties in Nederland. Het werd door de heersende klasse weggewuifd en een jaar later werd de heer Melzer vervangen (functie elders).

.13 Internationaal strafhof
Het Internationaal Strafhof in Den Haag vervolgt verdachten van genocide en oorlogsmisdrijven, op basis van het Statuut van Rome. Wanneer we vaccins als biowapen beschouwen mag het strafhof dus in actie komen. Het team van Van Kessel en Stassen hebben hier de bewijzen voor, met expert getuigenverklaringen, Dr. David Martin trouwens ook. Echter kunnen burgers en maatschappelijke groepen bij het Strafhof geen aangifte doen, dat kunnen alleen de aangesloten leden van dit hof, en dat zijn staten.

De uitrol en uitvoering van de digitale agenda kan niet echt aangemerkt worden als oorlogsmisdaden, hooguit als misdrijf tegen de menselijkheid. Daar kan het strafhof ook tegen optreden. De slagingskans hangt af van de interpretatiebereidheid. Maar er zal geen aanklacht het hof bereiken, zolang het de landen zelf zijn die misdrijven begaan. Het enige denkbare is een rebellerend land dat wel lid is, die een aanklacht indient.

Het Internationaal strafhof moet niet verward worden met het Internationaal Hof van Justitie. Die is eveneens gevestigd in Den Haag, in het Vredespaleis. Dit hof, ook wel Internationaal Gerechtshof, behandelt rechtsgeschillen tussen staten onderling. Waarbij de uitslag op het Handvest van de Verenigde Naties bindend is. Als burgers kunnen we hier niet zoveel mee.

Dan bestaat er ook nog het Europees Hof, ook wel Hof van Justitie van de Europese Unie, gevestigd in Luxemburg. Het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ-EU) ziet erop toe dat de EU-wetgeving in alle landen van de EU op dezelfde wijze wordt geïnterpreteerd en toegepast. Het regelt verder juridische geschillen tussen nationale regeringen en EU-instellingen. In bepaalde omstandigheden kunnen ook particulieren, bedrijven en organisaties zaken bij het Hof aanhangig maken, als zij menen dat hun rechten door een EU-instelling zijn geschonden.

Het probleem is, dat de wetgeving die in Nederland wordt uitgerold, afkomstig is van diezelfde EU, en dat Nederland erom bekend staat die wetgeving overijverig uit te voeren. Natuurlijk kunnen we de wetgeving omtrent de digitale technocratie toetsen aan de EVRM, het Europese Verdrag van de Rechten van de Mens. We zullen daar vast schendingen in kunnen constateren. Maar het Europees Hof maakt deel uit van de EU, door wie ze betaald wordt, en maakt ook deel uit van het elitaire collectief. De praktijk leert ook dat mensenrechten en burgerrechten daar niet goed gewaarborgd zijn.

U ziet het, op papier ziet het er goed uit. Een rechtstaat met instituties waar je kunt als je een geschil hebt met een andere burger, een bedrijf of zelfs met de overheid. Maar wanneer de overheid zelf de rechten van burgers inperkt, zelfs op een manier die mensenrechten schendt, dan kun je eigenlijk nergens terecht om dit recht te zetten.

.14 Recht van opstand
De derde zin van de Preambule van het UVRM luidt: ‘Overwegende, dat het van het grootste belang is, dat de rechten van de mens beschermd worden door de suprematie van het recht, opdat de mens niet gedwongen worde om in laatste instantie zijn toevlucht te nemen tot opstand tegen tyrannie en onderdrukking‘.

Ook daarvoor zijn mensenrechten in het leven geroepen. Om te voorkomen dat mensen hun toevlucht nemen tot opstand tegen tirannie en onderdrukking. De autoriteiten hebben ervoor gezorgd dat de burgers inmiddels een aardig eind op weg zijn in de noodzaak over te gaan tot een opstand. Leiding en regels horen de mensen te dienen, niet andersom.

In sommige landen voorziet de wet daarin en dat wordt Recht van Opstand genoemd. Het recht van opstand is het idee dat weerstand tegen een onrechtvaardig regime gerechtvaardigd is. Dit is meer dan burgerlijke ongehoorzaamheid, want dat is geweldloos. Het recht op opstand is meer dan dat. Talloze filosofen hebben zich erover gebogen. In moreel opzicht is een opstand best te rechtvaardigen, zelfs met geweld. Juist in een regime dat bikkelhard is en de bevolking onderdrukt. Dat die mogelijkheid in een rechtstelsel wordt opgenomen is zeldzaam, omdat geen enkele autoriteit er op zit te wachten, en conflicteert met het geweldsmonopolie van de staat. In een moderne Westerse beschaving wordt het niet nodig gevonden, want we hebben immers een democratie en er is rechtspraak. We hebben met de uiteenzetting van hiervoor gezien wat we daaraan hebben.

In ongeveer 20% van de landen is er een vorm van Recht op opstand in de wet opgenomen. In Duitsland bijvoorbeeld, maar in Nederland niet. Wat er onder opstand wordt verstaan, is de vraag. Een demonstratie is ook een opstand, maar dat heeft de autoriteiten niet echt tot inkeer gebracht. Het Duitse recht op opstand, das Widerstandsrecht, gaat ver. Het is vastgelegd in Artikel 20 van de Grondwet, Absatz 4. Volgens enkele Duitse staatsrechtgeleerden impliceert dit dat het bij wet is toegestaan aanslagen en politieke moorden te plegen. Mits dit voor de gegeven situatie gepast en noodzakelijk is, bijvoorbeeld bij een heerser die de bevolking met geweld onderdrukt. Dit zou toegestaan zijn omdat het recht op weerstand anders nutteloos is.

Het idee blijft bijzonder dat het met geweld uitschakelen van een autoriteit wettelijk geregeld is. Vanuit historisch oogpunt (denk aan tirannen en dictators) en moreel oogpunt (het zelf-verdedigingsprincipe) is het wel begrijpelijk, maar we kennen het hier niet. Het is ook de vraag of het wat uitmaakt. Wanneer een regime het te bont maakt en mensen willen dit rechtzetten, gaan ze niet eerst de wet raadplegen of het wel mag. En wanneer het volgens de wet zou mogen, maar de Trias Politica was al uitgeschakeld, zal de rechterlijke macht, die met één mond spreekt met de wetgevende macht, worden de aanslagplegers toch wel veroordeeld, omdat ze de wet kunnen interpreteren zoals het ze goed dunkt. Geen enkele revolutie werd toegestaan door de omvergeworpen macht.

.15 Staatsgreep
Het is geen wens, ook geen opruiing, maar in theorie is het een mogelijkheid, zoals de geschiedenis talloze keren heeft laten zien. De wet voorziet er uiteraard niet in, ook niet in Duitsland. Maar dat zou ook raar zijn. In de regel is een staatsgreep alleen succesvol wanneer je het leger achter je hebt staan. Er is weinig concreets bekend dat dat zo is. Realistisch is het niet om te verwachten dat er een staatsgreep komt of dat het met succes te organiseren is.

Als we de berichten van en over Q en de White Hats mogen geloven, gebeurt er van alles achter de schermen en is het een kwestie van tijd voordat de boel wordt opgerold. Wat je als staatsgreep zou kunnen zien. Zou kunnen, ik hou het op eerst zien dan geloven. Military is the only way, wordt wel gezegd. Wel de snelste maar zeker niet de enige manier.

.16 Onafhankelijkheidsverklaring
Kijken we naar het ontstaan van Nederland, dan kom je onherroepelijk uit bij het Plakkaat van Verlatinghe van 1581. Dat was geen staatsgreep, maar een onafhankelijkheidsverklaring. De opstellers hebben niet gevraagd aan de Spaanse koning of het mocht, of dat de vigerende wet erin voorziet. Wanneer we de Verklaring van De Andere Krant wat ruimer opstelt, kun je er ook een onafhankelijkheidsverklaring van maken. Maar dan, dan verlaat je de dialoog, je hebt geen grondgebied, geen fysieke macht om de onafhankelijkheid te bestendigen. Nog niet eens voldoende massa om eenheid te vormen. Vrij kansloos.

Wel mogen de autoriteiten en alle gelovers daarin het Plakkaat van Verlatinghe nog eens goed lezen en bestuderen, en herbezinnen hoe en waarom deze ooit was ontstaan. Om niet in oude fouten te vervallen.

.17 Autonomie en soevereiniteitsverklaring
Komen we bij de 17e optie en dat is autonomie en soevereiniteit uit. Dit is een geweldloze manier van je vrijheid opeisen, op grond van natuurrecht, je mens zijn, en het besef dat, zoals eerder hier aangetoond, dat het hoogste gezag bij jou zelf als individu ligt en niet bij de staat. Het feit dat dit niet erkend wordt door de staat, het ambtenaren-apparaat en het overgrote deel van je medemensen doet aan dat feit niets af. Het blijft alleen wel een praktisch probleem, wat uiteindelijk een existentieel probleem zou kunnen worden.

Dat hoef je niet met geweld op te lossen. Mentale en verbale weerbaarheid zijn wel belangrijk. Het is een kwestie van kennis en bewustwording hebben en weten over te dragen, en dit voor langere tijd. In het collectief zal na verloop van tijd deze bewustwording steeds meer postvatten en zo zal de autoriteit steeds minder vat krijgen op de bevolking.

Deze manier van leven heeft een binnenkant en een buitenkant. De binnenkant zit binnen bij jouzelf. Het begint met het besef dat niemand gezag over je heeft behalve jijzelf. Jij bent mens, je bent authentiek. Van daaruit kun je handelen vanuit liefde, sta je open voor waarheid, en komt op waarheid gebaseerde kennis, die toepassen is wijsheid, waarna orde ontstaat, ook wel gemanifesteerde goedheid. En dat is de buitenkant, het zichtbare, het fysieke, de praktische kant. Doen we dat collectief, dan is dat een betekenisvolle gebeurtenis die ook beslissend kan zijn.

Die Verklaring van De Andere Krant, JA, leg hem voor bij het parlement. Ze doen wat ze er mee doen. Maar voor ons, bewuste community, wij gaan het zo hanteren en belijden. We houden ons en de autoriteit eraan, omdat het al gebaseerd is op mensenrechten en op natuurrecht, op onze morele waarden. Ook al wijst het parlement het af, ook dan. Sterker nog, wijs het parlement erop dat wanneer ze de Verklaring af wijzen, ze zichzelf buitenspel zet, omdat ze er impliciet mee zeggen dat ze de eigen wetten niet respecteren. Ze bevestigen daarmee de Rule of Law niet te respecteren. Als ze dat zelf niet doen kunnen, hoe kunnen ze dat dan van de bevolking verwachten? 

Resumé
Niet een van de 17 genoemde opties is zaligmakend. Wat niet wil zeggen dat alles nutteloos is. Het geeft vooral aan dat de autoriteit de mogelijkheden voor de bevolking behoorlijk dichtgetimmerd heeft. Dan geldt dat alles in de goeie richting helpt. Het meest effectief en realistisch is de bewustwording vergroten, door ons er over te blijven uitspreken en vol te houden. Het is goed om soms de boel op scherp te zetten, zoals De Andere Krant doet met deze Verklaring. Tegenstellingen vergroten om het belachelijke duidelijk te maken.

De wereld na de behandeling van de Verklaring in het parlement kan er op 2 manieren uitzien. Ofwel wordt er mee ingestemd, of er wordt niet mee ingestemd, laten we het simpel houden. In het eerste geval moeten er allerlei wetten worden gemaakt en aangepast, en worden afspraken opgezegd met internationale krachten die dit willen doordrukken. Het parlement zal waarschijnlijk niet tegen die druk bestand zijn. De kans van het tweede geval is dus groter: dat het parlement er niet mee instemt. Wat het oplevert is duidelijkheid. Een bevestiging van de verhouding tussen politiek en de burger. De politiek kan hier op 2 manieren op reageren. Het zou kunnen beloven rekening te houden met de wensen zoals uit de Verklaring blijkt. Het zou ook steeds afkeurend kunnen verwijzen naar alles in deze Verklaring omdat ze het al eens expliciet hebben afgekeurd.

Hoe dan ook, bij een afwijzing door het parlement van de Verklaring houdt het bij het bewuste deel van de bevolking niet op. Action speaks louder than words. De consequentie van de stellingname volgend uit de Verklaring, is dat we daad bij het woord moeten voegen. Wanneer de overheid geen garanties kan geven die recht doen aan de onvervreemdbare vrijheidsrechten en mensenrechten, dan doen we niet mee met hun digitale agenda.

Dat betekent hoe dan ook verlies van vrijheid. Ging je wel akkoord, dan ben je met je digitale identiteit en alle gehoorzaamheidsconsequenties sowieso je vrijheid kwijt. Accepteer je geen digitale identiteit, dan wordt het leven een stuks lastiger. Als je dat doet in een kleine, niet significante groep, dan ondervind je uitsluiting van het openbare leven en ben je aangewezen op zelfvoorziening. Doe je dat met een steeds groter wordende groep, dan kan het hele plan van de digitale identiteit wel eens mislukken.

Wat een logische reactie is, en conform de wet van oorzaak en gevolg, is dat er steeds meer initiatieven komen die producten en diensten aanbieden buiten het systeem om. Ook juist het betalen en sparen kan steeds meer buiten het systeem. Niet om te frauderen, maar om reden van privacy en geen lijdend voorwerp te willen zijn van het systeem. Het is een goede zaak hier bewuster van te worden. Laten we ons zelf vaker de vraag stellen, bij alle handelingen die we doen: Draagt dit bij aan de instandhouding van het systeem of aan mijn eigen vrijheid? Of nog beter, aan de vorming van een vrije samenleving?

Bewustwordingsvergroting draagt sowieso bij aan een vrijere samenleving. Met zelfvoorzienendheid alleen zijn we er niet. We zullen ons moeten blijven uitspreken. We hebben gezien dat het een lastige, maar niet een onmogelijke weg is om het hoogste, vermeende gezag aan te spreken. Een andere optie is het aanspreken van de uitvoerende macht. Niet alleen lokale ambtenaren, maar ook maatschappelijke groeperingen en zelfs bedrijven, die de digitale agenda te ondersteunen. Stel kritische vragen, blijf in gesprek. Niet met gestrekt been erin, maar met respect, van mens tot mens een open dialoog. In de bijlage vind je een klein boekwerkje in pdf formaat, getiteld Mensenrechtengids voor ambtenaren. Hierin worden verdragen over mensenrechten, de grondwet en andere wetten uitgelegd, alsmede de onderlinge samenhang. Dit kan een verhelderend beeld opleveren van de huidige ontwikkelingen in relatie tot de legitimiteit, wettigheid en moraliteit. Niet alleen iedere ambtenaar, zelfs niet in de ruimste zin, maar eigenlijk iedere burger zou zich hier meer bewust van moeten zijn. Al is het maar om zichzelf niet te kort te doen, maar zeker ook om anderen niet te kort te doen. Jouw handelen, ook uit gehoorzaamheid, kan onterecht de vrijheid van iemand anders geweld aan doen. Dat is geen liefde, dat is geen broederschap, dat is een gebrek aan kennis, bewustwording en kritisch denkvermogen.

Over broederschap gesproken: het tweede gedeelte van Artikel 1, lid 1 van de UVRM geeft ook die verplichting, een verantwoordelijkheid: “Alle mensen … behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen“.

Maar broederschap is wat anders dan kuddegedrag, volgzaamheid, gehoorzaamheid.

Het was Hannah Arendt die ooit schreef dat het grootste kwaad wordt begaan door gewone mensen met gewone banen in een bureaucratisch systeem dat verantwoordelijkheid versnippert en ethisch bewustzijn uitholt. Volgzaamheid en gehoorzaamheid kunnen dus tot grote ellende leiden.

Kuddegedrag en kritisch denken zijn omgekeerd evenredig aan elkaar. Broederschap is dus een verantwoordelijkheid, verankerd in lid 1 van het eerste artikel van het hoogste mensenrecht, die in zijn geheel als volgt luidt:  “Alle mensen worden vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren. Zij zijn begiftigd met verstand en geweten, en behoren zich jegens elkander in een geest van broederschap te gedragen“. Broederschap is het respecteren van elkaars vrijheid, waarbij je dus je kritisch denkvermogen dient te gebruiken, we zijn immers begiftigd met verstand en geweten! Weten is geweten.

Hoe het ook uitpakt met de Verklaring van Rechten in het Digitale Domein, we moeten in de geest van broederschap met elkaar om blijven omgaan. Dat geldt zowel voor de voorstanders van de digitale agenda als de tegenstanders. Laten we beseffen dat we geen tegenstanders van elkaar zijn, we hebben hooguit verschillende ideeën en opvattingen. Door elkaars vrijheden te respecteren worden die verschillen verzoend. Laat dat een mooi voornemen zijn voor het nieuwe jaar.

Veel wijsheid toegewenst, en bovenal liefde en gezondheid!

Voor meer pamfletten bezoek de website vrijheidspamfletten.nl