REFLECTIES

Anonieme Gastblogpost

Niet als blogpost bedoeld maar wel mooi en treffend geschreven, dit beschouwende verhaal van iemand die ziet en voelt wat er aan de hand is. Hopelijk geeft dit herkenning, inspiratie, troost of gemeenschapszin. Een confrontatie is het zeker. We wilden u deze tekst in ieder geval niet onthouden.

REFLECTIES 1

Hoe gaat de overheid dit spelen?

Als niet gevaccineerde, niet gevaxte, sta je erbij en kijk je er hoofdschuddend naar: het schouwspel dat zich onder jouw, ja onder onze ogen ontvouwt, waar je bij staat, nee middenin zit.

We schrijven medio oktober 2021. Een groot deel van de Nederlandse bevolking boven de 18 jaar heeft inmiddels het voorgeschreven aantal prikjes (2 x) gehad. Als we onze overheid en de mainstream media tenminste mogen geloven. De geprikte mensen zijn voorlopig veilig. Nu wil de overheid de hand slaan aan de tieners, die moeten er in de komende maanden ook aan geloven, als ik goed ben geïnformeerd.

De QR code is inmiddels ingevoerd en geldt vooralsnog voor bepaalde plaatsen van vertier, in de horeca, allerlei evenementen, het voetbalstadion enzovoorts. Daar kan ik als ongevaccineerde en tevens QR-weigeraar, niet meer naar binnen als er bij de ingang serieus gehandhaafd wordt. Soit, zeg ik stoer! (Nu nog wel).

Wie braaf het quotum aan prikjes heeft laten zetten, kan via de QR code het groene vinkje tevoorschijn toveren en is voorlopig uit de brand. Wie dat vooralsnog weigert en niet meedoet aan deze massale aanval op het collectieve immuunsysteem leeft in onzekerheid over wat er in de nabije toekomst gaat gebeuren. Nederland is plotseling geen veilige haven meer voor hen. Het ooit zo solide ogende fundament van grondwet en rechtsstaat van voor Corona brokkelt onder hun voeten alsmaar verder af. Dat geldt ook voor mij. Wie braaf is krijgt lekkers, wie stout is de roe! Sinterklaas is dit jaar meedogenloos.

Toegang tot bepaalde, nu nog niet-essentiële voorzieningen is daarmee voorwaardelijk geworden. Een ongekende beperking in het naoorlogse Nederland. Vaccinaties als prijs voor toegang tot de genoemde voorzieningen. Vaccinaties als ruilmiddel voor het benodigde groene vinkje middels de QR code om weer volledig vrij te kunnen zijn. De overheid slaat een dubbelslag. De prikjes zijn gezet en de QR code is sluipenderwijs gemeengoed geworden. Hoe duur betaald die vrijheid is, dat gaan we in de komende herfst – en wintermaanden ondervinden. Als ik de verhalen in de alternatieve media moet geloven, zullen de gevaccineerden bij bosjes omvallen. Ik moet dat nog zien en hoop en bid dat ook de alternatieve media zich flink bezondigt aan desinformatie.

Nogmaals: wie braaf is krijgt lekkers, wie stout is de roe. De roe. Dat is feitelijk geen toegang tot bepaalde niet onontbeerlijke voorzieningen. Maar meer nog vormt die roe een aanslag op het gevoel van veiligheid die leek te worden gegarandeerd door een redelijke, betrouwbare overheid. Ik had beter moeten weten. De overheid speelt middels zeer partijdige en bizarre wet- en regelgeving al decennia een repressief spel met de gewone burger en zal daar in de komende jaren zeker nog een behoorlijk schepje boven op doen. Het groene vinkje op de QR code zal als een lokkertje worden ingezet om de volgzamen naar het beoogde paradijs te leiden. You will own nothing and you will be happy. Geleidelijk ja zeer geleidelijk aan zullen de geprikten en masse worden ingezet om de ongeprikten bijeen te drijven en op te jagen. Zo geleidelijk aan dat de geprikten niet door hebben wat ze doen terwijl ze zelf geleidelijk aan worden platgespoten. Zo verandert Nederland van een verzorgingsstaat waarin het toch redelijk toeven was in een open psychiatrisch inrichting.

REFLECTIES 2

We moeten bovenal positief blijven

Probeer het daarmee maar eens oneens te zijn in de huidige tijd. We zijn als Nederlanders gedrild om de zaken positief te bekijken. Zeker gedurende de regeerperiode van onze grote lijder Rutte is niet bij voorbaat positief zijn en positief in het leven staan tot zonde verklaard. De positivo’s zetten de toon in dit land. Dat het daarbij om een bepaald eenzijdige, kinderachtige en betuttelende vorm van positiviteit gaat, dat lijkt bijna iedereen te ontgaan.

Positiviteit vormt een uiterste in een spectrum van negativiteit tot positiviteit. De dingen, welke dan ook, alleen maar op een positieve wijze kunnen bekijken, verraadt een gebrek aan realiteitszin. Voila een tamelijk stevige stelling uit de losse pols geponeerd in een doldwaas tijdsgewricht. Kijk uit voor de gedachtepolitie. Weest waakzaam!

Altijd op die wijze positief willen blijven, vergt uiteindelijk zijn tol. Op z’n tijd een andere minder positieve en wellicht realistischer bril opzetten, kan zaken verhelderen en tot nieuwe gezichtspunten leiden. Maar dan moet je dat wel aandurven, daarin moet je toch wel enige oefening hebben gehad. En daaraan lijkt het bij velen om mij heen te ontbreken. Is er een probleem gesignaleerd dan wordt dat geduid als een uitdaging die hoe dan ook overkomen dient te worden vanuit een positieve grondhouding. Mocht dat onverhoops niet lukken, dan kijkt men liever weg en negeert men de kwestie alsof die nooit heeft bestaan. Een aanpak die uiteindelijk resulteert in een onoverzienbare stapel uitdagingen (lees: problemen)  waarvoor men verzaakt heeft om vanuit een realistische houding stap voor stap aan oplossingen te werken.

Dat is in kort bestek een metaforische beschrijving van de maatschappij waarin we momenteel leven. De uitdagingen zijn ons, gewone mensen, boven het hoofd gegroeid. Godzijdank heeft de New World Order voor alles een remedie. De mens wikt, God beschikt, zo hebben we het toch ooit geleerd?

Begrijp me niet verkeerd. Ook ik doe mijn stinkende best om positief te blijven, althans naar buiten toe in het sociale verkeer. Die enkele keer dat ik realiteitszin probeer aan te brengen in een volgens mij overdreven positief getoonzette uitwisseling over een mogelijke passende aanpak voor een of andere gesignaleerde uitdaging, word ik meestal wel door deze of gene bits op de vingers getikt.

Vanuit deze formulering vol vaagheden probeer ik helder te krijgen wat ik eigenlijk wil zeggen. Namelijk dat het zaak is, nee hoogste tijd, dat we weer stevig met onze beide poten op de grond gaan staan en ons vervolgens stevig vanuit ons centrum (hara) positioneren om de zaken om ons heen eens grondig in ogenschouw te nemen. Deze volwassen grondhouding is cruciaal om te kunnen werken aan haalbare oplossingen. Dat we daarbij baat kunnen hebben bij een positieve instelling, dat lijkt mij evident. Maar dan graag wel de volwassen variant en niet de kinderachtige positiviteit die ons in de voorbije decennia door een club ontspoorde managers en bestuurders is opgedrongen.

REFLECTIES 3

Voor wie het nog niet ziet: ons speelveld is onherkenbaar veranderd

Bent u ook lid van die club: de homo ludens? De spelende mens? Wel gefeliciteerd, u mag door naar de volgende ronde. Maar wilt u dan wel eerst even uw prikjes nemen?

Zo ongeveer zal het in zijn werk gaan in de komende maanden en jaren, schat ik in. Ook de mensen die er nu nog lustig op los spelen op de gebruikelijke reguliere wijze op de tennisbanen, de voetbalclubs, op hun racefietsen op de dijk waar dan ook, evenals de jolige protesteerders op de tot evenementen omgedoopte demonstraties, ze komen allemaal stuk voor stuk aan de beurt. Om links of rechtsom geprikt en ingepikt te worden door de Staat.

Nederland is van een een gigantisch attractiepark omgetoverd tot een prikstaat. Wil je dat attractiepark in, dan moet je aantoonbaar en afdoende doorgeprikt zijn.

Maar he, zover is het nog bij lange na niet. Niet overdrijven jongen! En dat is ook zo. We bevinden ons collectief ergens middenin een achtbaan. Getweeën en gedwee opgesloten in een karretje dat over het spoor heen raast van scherpe bocht naar scherpe bocht, van diepe dalen naar hoge toppen. Het einde van de rit is nog lang niet in zicht.

Zo voelt dat ongeveer, deze rare overgangstijd, voor de mensen die ‘het’ zien, die menen te weten wat er werkelijk aan de hand is. Ook voor mij, want ik hoor bij die groep. Voor de mensen die het niet kunnen of willen zien, lijkt deze tijd bijna business as usual. Ze zitten niet in diezelfde rollercoaster of doen net alsof dat zo is. Ik suggereer en interpreteer er maar weer eens wat op los.

Dat attractiepark, dat was ons speelveld. Decennialang hebben we ons kunnen uitleven. Het leek alsof we konden doen wat we wilden. We werden uitgedaagd, getriggerd en tenslotte verslaafd gemaakt aan vertier dat terugkijkend wellicht als zinloos kan worden gekwalificeerd, al diende het voor een bepaalde groepering zeker een groter doel. Opwindend en spannend was het in ieder geval wel. Dat het een opmaat vormde voor een totaal ander bestaan, ontging ons volledig.

Help. Wat kunnen we doen, wat moeten we doen. Uitstappen is geen optie. De rit geduldig uitzitten om na het arriveren op het eindstation razendsnel in de menigte op te gaan? Riskant. Niet instappen? Daarvoor is het te laat. We zaten er al in zodra we ter wereld kwamen. Maar als onze wereld tot dusverre een attractiepark was, dan moet er dus logischerwijs een andere, ruimere wereld bestaan? Voorwaar, een flitsend inzicht dat tegenwoordig als wakker worden te boek staat.

Eenmaal wakker ben je er echter nog niet. De beleving van het attractiepark klinkt nog volop door. In geluiden, geuren en kleuren, trillingen, resonanties, in ontregelende ervaringen. We zullen tot onszelf moeten komen en moeten afkicken van dat bijna loze vertier. We zullen moeten wennen aan het bestaan buiten dat attractiepark en een leefbare en werkbare verhouding moeten vinden tot de mensen in en de exploitanten van datzelfde attractiepark.

We staan erbuiten en kijken er vol verwondering en misschien wel vol verontwaardiging naar. Hebben we daar al die tijd in gezeten? Het is echter (nood)zaak om ons nu echt snel te herpakken en om de handen ineen te slaan voor de exploitanten ons in het vizier krijgen en ons met hun bloedhonden terug proberen te drijven.

Ja we staan er in ieder geval buiten. En ja ons speelveld is volledig veranderd.