DEN HAAG 12 OKTOBER 2020

Nog één keer een demonstratie, voordat Nederland met de spoedwet echt verandert in een dictatuur. Een laatste kans voor het te laat is. Dat is waarom de mensen weer naar het plein in Den Haag zijn gekomen, op maandag 12 oktober 2020 om 19.00 uur. Ook al weet iedereen wel dat die demonstratie de spoedwet niet zal tegenhouden. Maar je laat zien waar je voor staat. Je neemt de moeite om er bij te zijn. In de wetenschap dat er een paar dagen eerder mensen waren die voor hun aanwezigheid werden opgepakt.

Die dreiging was er maandag in het geheel niet. De politie heeft zich keurig gedragen. Al dan niet vanwege een logistiek probleem, want er waren nu veel meer mensen dan afgelopen donderdag. De mensen hielden zich ook beter aan de anderhalve meter. Althans, in het begin. De met krijt aangebrachte hartjes om op te zitten werden in het begin nog wel gebruikt, maar na de invallende duisternis en de aansprekende betogen van de sprekers verslapte de aandacht voor deze voor de autoriteit zo cruciale anderhalve meter maatregel.

De sprekers waren zoals we ze kennen weer heel inspirerend en brachten een warm gevoel van saamhorigheid te weeg, voor zover dat er al niet was. Waarbij ook aandacht was voor de positie van de politie. De politieagenten werden door de organisatoren van de demonstratie niet als tegenstanders gezien, maar behalve dat het ook burgers zijn, wordt de politie een sleutelrol toegedicht die ze in de maatschappij innemen. Want wanneer de politie op enig moment weigert de dictatoriale maatregelen van de overheid uit te voeren en te handhaven, verliest de overheid haar macht. Dat idee is niet denkbeeldig. Veel arrestanten van afgelopen donderdag hadden gesprekken met agenten, waaruit mag worden afgeleid dat agenten meer dan alleen maar begrip hebben voor de standpunten van de demonstranten. Er zijn er die gewoon aan de hun kant staan. Of ze kunnen goed toneelspelen, dat zou ook kunnen.

De agenten denken nu nog weg te komen door te stellen dat ze ook maar gewoon hun werk doen. Maar er komt een keer een moment dat je dat niet meer kunt rijmen met je geweten. En dat geldt natuurlijk voor veel meer beroepen en rollen in de maatschappij. Ferdinand van der Neut zei daar iets heel treffends over. Hij was naast Frank Ruesink en Mori één van de drie sprekers en hij is woordvoerder van het ABC, het Algemeen Burger Collectief. Hij maakte de vergelijking met de periode ruim tachtig jaar geleden. Hoe heeft toen de oorlog kunnen ontstaan? Door angst, regels en blinde gehoorzaamheid (of iets in die strekking). En dat is wat we nu ook zien in  het corona tijdperk. Er is angst, er zijn strenge maatregelen en mensen volgen ze blind. Maar als je aan mensen zou vragen wat ze zouden doen om te voorkomen dat er weer een oorlog komt, dan is meestal het antwoord daarop: Alles.
De geschiedenis lijkt zich te herhalen.

Dat is een beangstigende gedachte. Maar wat de sprekers ook uitdroegen, is dat je je juist niet door angst moet laten leiden, maar door vertrouwen en door vrijheid. En dat is de inzet van de avond. Dat is de inzet van de strijd die alle aanwezigen bereid zijn te voeren. Niet bang zijn voor de overheid, wij staan ergens voor, wij verenigen ons en wij strijden voort.

Dat heeft ook de menigte mogen meezingen of meebrullen in het goed gekozen nummer ‘You’re The Voice’ van John Farnham. Jammer dat de muziek achterin niet goed te horen was. Maar onze stemmen des te meer.

We have the chance to turn the pages over
We can write what we want to write
We gotta make ends meet, before we get much older
We’re all someone’s daughter
We’re all someone’s son
How long can we look at each other
Down the barrel of a gun?

You’re the voice, try and understand it
Make a noise and make it clear
Oh, whoa
We’re not gonna sit in silence
We’re not gonna live with fear
Oh, whoa

This time, we know we all can stand together
With the power to be powerful
Believing we can make it better
Ooh, we’re all someone’s daughter
We’re all someone’s son
How long can we look at each other
Down the barrel of a gun?

Een lied dat ik 35 jaar geleden ook al kende maar heb de tekst nooit zo goed kunnen duiden als op deze avond. Deze zinnen slaan zoooo op de situatie waarin we zitten. En het is heel mooi dat alle aanwezigen, anders waren ze er niet, dat ook zo ervaren. Wat natuurlijk niet mooi is, is die situatie zelf, de onderdrukking, de dreigende lockdown. Heel frustrerend is het ook dat zoveel anderen dit niet zien, en blijven geloven in de goedheid van de overheid, de objectiviteit van de media en achter het beleid van de overheid blijven staan. Hoe erg moet het worden voordat zij het wel zien?

Stipt om 20.00 uur werden we gemaand naar de kroeg, pardon, naar huis te gaan. Besloten werd om nog even een terrasje te pakken, gezellig samen met nieuwe vrienden, met medestrijders. Maar een terrasje pakken kan tegenwoordig heel complex zijn. Twee maal werden we ergens weggestuurd, een keer door een mondkapjesdragende serveerster, en een keer door de manager. Gedreigd werd de politie te bellen. En waar ging het om? Je hebt tafeltjes voor vier personen en voor twee personen. Omdat de groep wat groter was werd er wat geschoven. Waarschijnlijk was dat het, want echt openlijk ging het niet. Er werd me gezegd dat er een regel was overtreden. Op de vraag welke, kwam het antwoord ‘we gaan niet in discussie, we bellen de politie’. Nou ga je gang, die zijn vlak bij.

Het is tekenend voor de angst waarin de horecabranche verkeert. Ook tekenend was de reactie van de serveerster, op het terras waar we wel mochten blijven, op de aanreiking van wat flyers zoals we er inmiddels honderdduizenden van hebben verspreid. Nee, daar wilde ze niks mee te maken hebben, ze was student, met een baantje als serveerster, met een mondkapje, en met de inhoud van de flyer kon ze verder niks. Dat was ongeveer haar reactie. En benieuwd zal ze zijn wat meneer Rutte en De Jonge morgen zullen zeggen op de volgende persconferentie.

We namen afscheid, onze nieuwe vriendschappen koesterend, en wat de spoedwet of persconferenties ook moge brengen, we zien elkaar weer en zetten de strijd voort, geven nooit op, want het gaat om onze vrijheid. En ook om die van politieagenten en serveersters natuurlijk.