ADVIEZEN AAN PROFESSIONALS

Mijn vorige blog sloot ik af met de stelling dat iedereen macht heeft, maar dat je het alleen moet beseffen en moet weten hoe je het moet gebruiken. De invloed van één individu is natuurlijk beperkt maar veel individuen samen vormen een collectief. Er bestaat ook zoiets als een sneeuwbaleffect en een kettingreactie. Wie kent niet de uitdrukking ‘als er één schaap over de dam is volgen er meer’. Van dat laatste lijken we nog niet zoveel te merken maar het ‘omdenken’ is een langzaam proces. Het is in gang gezet en gaat gestaag door. Als we weten hoe we het beste met de situatie kunnen omgaan, kunnen we het proces van collectieve ontwaking versnellen.

Een blog van een paar weken geleden heette ‘Gedragsadviezen tegen een totalitaire staat’. Deze adviezen zijn gericht aan de bevolking, die aangeven dat je met bepaald gedrag kan zorgen dat de staat minder grip op je heeft. Dat geeft de staat minder macht en de burgers meer vrijheid. Het betrof vooral veel digitale aspecten maar ook ander soortige aspecten als geld, verkeer, media en gezondheid.

We hebben ook adviezen aan professionals, vooral de professionals die bij de overheid werken. Die gaan we in deze blog behandelen. Daarnaast hebben we nog meer adviezen aan de bevolking, namelijk hoe wij als burgers het beste met die professionals kunnen omgaan. Wat we wel moeten doen, maar wat we ook vooral niet moeten doen. Maar we beginnen met adviezen aan de professionals die bij de overheid werken. Zij hebben het misschien niet door, maar zij vervullen een sleutelrol in de vraag of de machthebbers succes zullen hebben of niet.

Over welke professionals hebben we het zoal:

• Politieagenten
• Boa’s
• Overige handhavingsambtenaren met fysieke macht
• Rechterlijke macht
• Artsen
• Overige zorgmedewerkers
• Analisten, onderzoekers en wetenschappers
• Journalisten

Politieagenten

De politie is de meest direct zichtbare fysieke macht van de staat. We moeten beseffen dat agenten zelf machteloos zijn. Het zijn slechts pionnen. Ze zijn misschien uit idealisme bij de politie gegaan. Of omdat ze zich aangetrokken voelen tot de spanning en avontuur van een baan bij de politie. Want criminelen achterna zitten is natuurlijk veel spannender dan bijvoorbeeld werken in een magazijn. En misschien zijn ze bij de politie gaan werken omdat het ze een gevoel van macht geeft.

Maar politieagenten zijn niets anders dan burgers met een uniform aan die van de wet toestemming hebben gekregen om geweld te mogen gebruiken wanneer ze dat nodig achten. Of wanneer ze daartoe worden geïnstrueerd, zo weten we sinds korte tijd.

De informatie die de politieagenten krijgen over de coronacrisis, de lockdown maatregelen en de demonstraties, is van de kant van hun werkgever per definitie politiek correct. De cultuur binnen het politieapparaat, mogen we aannemenen, kent geen ruimte voor kritiek op de lockdown. Het virus moet bestreden worden en daarvoor hebben we de maatregelen en de mensen moeten zich er aanhouden. Doen ze dat niet dan zijn wij, de politie, er voor om te handhaven. Zo zal men bij de politie dat zien.

Waarschijnlijk zijn er ook politieagenten die wel wakker zijn. Dat zagen we al in april in de Verenigde Staten waar de politie mee demonstreerden met de betogers. Ook uit Berlijn en London van het weekend waren er geluiden over politieagenten die op zijn minst sympathiseerden met de aanwezige demonstranten.

Politieagenten moeten beseffen dat ze een sleutelrol vervullen. Ik heb net wel gesteld dat ze machteloos zijn. Dat zijn ze natuurlijk niet. Het punt is namelijk wanneer ze doen wat ze opgedragen wordt, gedragen ze zich als pion, als een machteloze pion die ook maar orders uitvoert. Als ze al zouden beseffen dat ze met dit gedrag een totalitaire staat dienen, dan zouden ze dit kunnen blijven continueren met het argument dat ze hun baan niet willen verliezen. Ik denk dat dit onder de korpsen wel eens vaak zou kunnen voor komen. Toch weer die angst. Maar ze moeten beseffen dat door deze houdgreep ze wel een enorme kortzichtigheid aan de dag leggen. Is hun baan en hypotheek het waard om Nederland onder te dompelen in een dictatoriaal regime, waar zij eigen handig aan meehelpen? Hebben zij geen kinderen? Of kleinkinderen? Wat voor toekomst hebben zij, mede door toedoen van jou als politieagent die meewerkt aan het tot stand komen van die dictatuur.

Het is dus kortzichtig en egoïstisch om je baan bij te politie te willen blijven behouden, ten koste van de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Deze politieagenten moeten zich schamen! Zij komen ook niet meer weg met het argument ‘we hebben het niet geweten’. Ook politieagenten hebben toegang tot internet met allerlei sites met alternatief nieuws.

Wat voor de agenten geldt, geldt natuurlijk ook voor de korpschefs, commissarissen, mobiele eenheden, en die verrekte Romeo’s moeten zich helemaal kapot schamen.

Werk je bij de politie, dan is het eerste advies, dat natuurlijk voor iedereen geldt, verdiep je in de materie. Als je dat goed doet, dan zie je dat er een totalitaire staat in de maak is. Dat eenmaal beseffende moet je je afvragen of dit is wat je graag wil. Is het antwoord ja, ga solliciteren in China of Noord-Korea, in Nederland is geen plek voor je. Is het antwoord nee, dan is niet het advies om je uniform in te leveren. Nee, juist niet. Blijf bij de politie. Doe wat je taak is. Bescherm de burgers. Bescherm ze tegen criminelen. Maar bescherm ze ook tegen de overheid. Dat ben je niet zelf, nee je bent een burger, een burger die de overheid vertegenwoordigt, niet vereenzelvigt. Concreet betekent dit dat je de maatregelen die ongrondwettelijk zijn en onderdeel zijn van de totalitaire staat, niet moet uitvoeren. Kan dat en mag dat? Ja dat mag. Het is namelijk zo dat een politieagent niet verplicht is tot het opleggen van een boete bij het constateren van een overtreding. Hij kan het doen maar hij moet het niet. Sterker nog, politieagenten hebben een eed afgelegd, er geldt een beroepscode. De vier kernwaarden van het politieambt zijn integer, betrouwbaar, moedig en verbindend. In de beroepscode verklaart de politieambtenaar onder andere dat hij trouw zal zijn aan de grondwet. De belofte eindigt met ‘Ik zweer (beloof) dat ik mij zal gedragen zoals een goed ambtenaar betaamt, dat ik zorgvuldig, onkreukbaar en betrouwbaar zal zijn en dat ik niets zal doen dat het aanzien van het ambt zal schaden.’

Nu kun je dat zorgvuldig, onkreukbaar en betrouwbaar uitleggen in de richting van de staat, dus de agent voort zijn orders uit. Maar op de voorpagina van het document ‘Beroepscode politie’ staat iets dat ook op veel dienstauto’s staat: << waakzaam en dienstbaar >>. Naar de bevolking mag ik hopen. Hoe dan ook, het handelen van politieagenten dat in strijd is met de grondwet, gaat tegen de belangen van de bevolking in en dat schaadt ook het aanzien van het ambt. En dat mogen ze niet van de beroepscode, die ze zelf beloofd hebben. Strikt genomen heeft de politie dus een dubbelzinnige dus onmogelijk opgedragen gekregen.

Welnu, onmogelijk is deze niet. Denk aan de lange termijn, denk aan uw kinderen, kleinkinderen. Als u die niet heeft, andere Nederlanders hebben die wel. Kom daar dan voor op in plaats van voor de psychopatische machthebbers die u dient. U laat zich door hen misbruiken. Als ze u niet meer nodig hebben laten ze u toch wel vallen.

Boa’s

De term boa klinkt een beetje sullig. Als je iemand vraagt wat voor werk die doet en hij zegt ik ben boa, dan lijkt dat wel een beetje sneu. Toch is het best een serieus beroep. De afkorting staat voor buitengewoon opsporingsambtenaar en het is een handhaver die beperkte opsporingsbevoegdheden heeft. Het zijn niet alleen maar politieagenten en parkeercontroleurs. Ook bijvoorbeeld jachtopzieners, boswachters, de arbeidsinspectie, sociaal rechercheurs en zelfs de leerplichtambtenaar, het zijn allemaal boa’s. De voorloper van de boa die de orde bewaakte buiten in de openbare ruimte was eigenlijk de veldwachter.

Dus de boa’s die op het strand, in de duinen, in de winkels en winkelstraten controleren of er wel of niet voldoende afstand wordt gehouden, die zouden we vroeger veldwachters noemen. Eigenlijk een veel serieuzere benaming.

Nou hebben die veldwachters best wel wat taken die zinnig zijn. Maar de taken die ze er nu bij hebben gekregen die te maken hebben met het handhaven van de lockdown maatregelen vallen daar bepaald niet onder. Ze maken zich niet populair bij de burgerbevolking. Wat de boa’s niet door hebben, net als de meeste politieagenten, is dat ze door de handhaving op coronamaatregelen, meewerken aan de transitie naar een dictatuur.

Voor de boa’s die zich uitsluitend bezig houden met handhaving op coronamaatregelen, verdiep je in de materie en zoek alsjeblieft ander werk. Je dient een dictatuur en niet de burger. Ga desnoods parkeerbonnen uitschrijven, wat ook al een dubieuze taak is, maar dat is altijd nog beter dan controle op mondkapjes, afstand houden, en het ergste wat je kan doen is klikken aan de veiligheidsadviseur die door jou toedoen een supermarkt sluit. Pure broodroof. Als dat je baan is, dan heb je een waardeloze baan!

Overige handhavingsambtenaren met fysieke macht

Er zijn veel soorten ambtenaren die van rechtswege fysiek geweld mogen toepassen. De overheid kan alleen macht uitoefenen omdat het beschikt over politie en het leger. Een rechter kan vonnissen wat het wil, als een veroordeelde zegt bekijk het maar gebeurt er niks als de overheid niet ook beschikt over dienaren die fysiek in actie kunnen komen en desnoods geweld mogen toepassen. Dat geweldsmonopolie is bedoeld om de burger te beschermen. Geweldscriminelen moeten opgepakt worden, zonder fysiek te worden is een aanhouding soms helemaal niet mogelijk en zou de crimineel gewoon zijn gang kunnen gaan. Maar datzelfde geweldsmonopolie kan de overheid ook misbruiken om haar bevolking te onderdrukken. Dat hebben we de afgelopen maanden meerdere keren gezien, met name in Den Haag. De mobiele eenheid werd zelfs ingezet. Als dat niet afdoende is beschikt de overheid desnoods nog over soldaten. Die zijn primair bedoeld om de Nederlandse bevolking te verdedigen tegen een vreemde mogendheid, maar het leger is ook al ingezet voor de verdediging van het RIVM gebouw. Een volgende keer wordt het misschien wel ingezet tegen de eigen bevolking.

Mocht het zover komen dan geldt hier hetzelfde als voor de politieagent, die we besproken hebben. Verdiep je in de materie en kom op voor de bevolking en dien geen dictatuur. Krijg je van hogerhand de instructie die tegen de bevolking is gekeerd, weiger dan de orders. Blijf wel in functie, want als je je functie neerlegt ben je weerloos burger. Blijf je in functie, stel de je bescherming van de burgers voorop, dan saboteer je feitelijk de machtsuitoefening van het dictatoriale regime. Zo bewijs je de vrede en vrijheid ook een dienst.

Rechterlijke macht

Wanneer iemand meent dat hem onrecht is aangedaan, dan stapt hij naar de rechter. ‘Laat de rechter daar maar over oordelen’. ‘Het is aan de rechter om dat te bepalen’. Dat waren uitspraken waar we ons tot voor kort allemaal in konden vinden. Maar steeds vaker zien we dat rechters uitspraken doen waarvan we denken ‘hoe is het mogelijk!?’. Zeker nu in het coronatijdperk. Denk bijvoorbeeld in de kortgedingen die zijn aangespannen tegen staat door de Bond tegen overheidszaken en Viruswaarheid. Als je die zaken bekijkt en de uitspraak van de rechter leest, dan bekruipt je toch een gevoel van onrechtvaardigheid. Je gaat je afvragen of zo’n rechter, die zo op de hand is van de overheid en het politiek correcte narratief, misschien wel is omgekocht of zo. Of onderdrukt. Of gewoon niet wakker te krijgen. Zeg het maar. We zijn er niet bij geweest en hoe het precies zit gaan ze jou en mij niet vertellen. Maar we kunnen wel aanvoelen dat hier iets totaal niet klopt.

Wat moet je zulke rechters dan nog adviseren. Ja opstappen natuurlijk, logisch. Een goed advies hangt af van de reden waarom ze zulke merkwaardige uitspraken doen. Die kennen we niet en ze zullen ook geen boodschap hebben aan Corona Nuchterheid. Ik zal me dus onthouden van een advies. Maar laat één ding duidelijk zijn: een rechterlijke macht die zo marchandeert met de belangen van de bevolking en meewerkt aan een totalitaire staat, verliest haar gezag. Als een substantieel deel van de bevolking zegt tot hier en niet verder, dan krijgen de handhavers en de rechterlijke macht het heel, heel druk en loopt de rechtsgang spaak.

Artsen

Een bijzondere rol in het corona tijdperk spelen de artsen, met name de huisartsen. De invulling die zij hieraan geven is opmerkelijk te noemen. Als er een beroepsgroep die kan weten wat wel of niet gezond is voor de mensen, dan is het natuurlijk die van de huisartsen. En wat tref je aan bij een huisartspraktijk? Coronaprotocollen, spuitflessen, mondkapjes, handschoentjes, afstand, angst, angst, angst.

Natuurlijk is het zo dat bij zo’n praktijk juist ook de mensen met klachten, en dus ook besmettelijke mensen komen. Dus als je niet uit kijkt is het een haard van besmetting. Maar dat was voorgaande jaren ook toen er griep heerste, en toen waren deze protocollen en rituelen er niet.

Maar wat doen en zeggen de artsen en hun medewerkers. Ja weten ons aan de regels houden. Dat klopt, dat is in principe gewoon juist. Maar als je daarna hoort wat ze verder zeggen: We moeten afstand houden, en onze handen desinfecteren want we moeten het coronavirus uit de wereld helpen.

De beste manier om je te wapenen bij een heersend virus is zorgen voor je weerstand. Juist de buitenlucht in, zonlicht, frisse lucht, beweging en elkaar knuffelen. Dat verhoogt je weerstand en geeft het virus geen kans. Maar daar je artsen nauwelijks over. Ook niet als je je arts een brief stuurt met een noodkreet er op. Ze blijven vasthouden aan de voorschriften van het RIVM, als ware het een dictaat.

En misschien is het dat ook wel. Een insider verklaarde dat er gedreigd wordt met boetes tot 150.000 euro wanneer er gesproken of geschreven wordt over Hydroxychloroquine met zink als geneesmiddel tegen Covid-19. Huisarts Marije Berkelaar kreeg al een dreigbrief van het RIVM nadat ze kritiek had geuit op het beleid. Het lijkt erop dat het RIVM een angstcultuur onder huisartsen heeft gecreeërd.

Ja dat is niet best. Hoe moet je als arts in zo’n situatie handelen. Dat lijkt heel moeilijk maar ik zeg het maar heel simpel. Verdiep je in de materie, kom op voor je patiënten en zoek medestanders onder je collega’s. Ben je kritisch ten aanzien van het RIVM, vorm een groot blok met de hele beroepsgroep en sta achter de eed van Hippocrates die je ooit hebt afgelegd.

Angst is een slechte raadgever. Dat geldt voor de bevolking maar ook voor artsen. Een arts moet dat weten want die heeft ook kennis over psychologie meegekregen in de opleiding. Wees dus niet bang, want dan kun je niet meer nadenken. Die amygdala zorgt ervoor dat je je prefrontale cortex niet gebruikt, en dat moet je doorbreken.

Wat voor een agent geldt, dat hij misschien bang is zijn baan te verliezen, geldt ook voor artsen, die bang zijn hun praktijk te verliezen. Maar is hun praktijk ook maar 1 mensenleven waard? Denk dus beter na. Het is kortzichtig en egoïstisch om blind achter het RIVM aan te lopen en niet op te komen voor de belangen van de patiënten. Maak de mensen erop attent dat ze beter kunnen werken aan hun weerstand in plaats van zich te laten meeslepen in de paniek en angst.

Een goed ontwikkeling die we zien is dat er al heel veel artsen brandbrieven hebben ondertekend. Ze zijn er dus wel. Het beste is, sluit je er bij aan. Als collectief heb je macht, en zo win je ook de sympathie van de bevolking en zo kunnen we eerder terug naar het oude normaal.

Het belangrijkste advies is, zorg met zijn allen dat het gebruik van hydroxychloroquine met zink wordt toegestaan als geneesmiddel tegen Covid-19!

Overige zorgmedewerkers

De beroepsgroep die het misschien wel het aller moeilijkst heeft (gehad)  is die van de mensen in de zorg. Het verplegend personeel dat direct of zijdelings te maken heeft gehad met corona patiënten, of met mogelijk besmette mensen. Maar sowieso met de protocollen, de stress, de maatregelen, zij voelen deze intense toestanden aan den lijve. Hele dagen die beschermingsmiddelen, dat is geen pretje. En de angst die zij zullen (hebben) ervaren om zelf besmet te raken, omdat ze meer dan wie dan ook een risico lopen. Zij verdienen absoluut respect.

Wat het extra moeilijk maakt is dat achteraf is gebleken dat door verkeerde behandelingen op bijvoorbeeld de IC’s, er extra veel slachtoffers zijn gevallen. Krijgen de zorgmedewerkers daar ook nog de schuld van. Terwijl zij alleen maar de protocollen uitvoeren. Hadden ze het naar eigen kennis en inzicht gedaan, hadden ze misschien wel levens kunnen besparen, maar waren ze hun baan kwijt omdat ze van de protocollen afwijken. Jawel, in die situatie zitten we dus.

Wat kun je dan als zorgmedewerker het beste doen? Welnu, het zou wel heel hooghartig zijn om als blogschrijver even een adviesje te geven aan deze mensen die in de frontlinie te maken hebben met leven en dood, en zichzelf ook blootstellen aan meerdere gevaren. Daar ben ik me heel erg van bewust.

Toch is daar wel wat zinnigs over te zeggen. Ook hier geldt dat er een heleboel angst is uitgestort over het verplegend personeel. Die moet eerst overwonnen worden, en gelukkig zien we daar hele mooie voorbeelden van. Het probleem met de huidige cultuur is dat protocollen heilig zijn. Dat is te verklaren. Mensen zijn van nature gehoorzaam. En het zou ook niet goed zijn als iedere arts en verpleegkundige  alles maar een beetje op eigen houtje zou doen. Dan ben je als patiënt ook overgeleverd aan willekeur en toeval. Wanneer de medisch wetenschappers hebben vastgesteld wat de beste behandelmethode ergens van is, en men zorgt middels protocollen dat deze beste behandelmethode integraal toegepast wordt, dan krijgt iedere patiënt altijd de beste behandelmethode. In theorie. Maar wat gebeurt er in de praktijk? De autoriteiten misbruiken de protocollen(cultuur) om niet de beste behandelmethode voor te schrijven, maar die hun het beste uitkomt.

Wees dus ten allen tijde kritisch op een protocol. Verdiep je in de materie en zie wat er aan de hand is. Verdiep je in het beleid van de autoriteit. Vergelijk de protocollen met wat je eerder geleerd heb en met je gezonde verstand. Wijkt het protocol af, en is handelen volgens het protocol juist gevaarlijk voor de patiënt, dan heb je een probleem. Je mag er niet zo maar vanaf wijken. Waar veel vanaf hangt is de verstandhouding en de gemoedstoestand van je leidinggevende. Is deze streng in de leer, dan heb je een probleem. Een advies wordt dan maatwerk. Begrijpt deze leidinggevende de spagaat waar je in zit, dan is er misschien ruimte om een pragmatische oplossing te vinden. Dat is voor de actuele situatie het enige dat je kunt doen.

Een advies voor de langere termijn is meehelpen zorgen dat je onder dat juk vandaan komt. En dat kan door medestanders te zoeken. Of door je aan te sluiten bij groepen die er hetzelfde over denken als jij.

Wat het beste is om je te realiseren, is dat je altijd het belang van de patiënt voorop moet stellen. Dien je de patiënt of ben je speelpop van een dictatuur? We moeten toe naar een cultuur waar er minder strak vast moet worden gehouden aan de regeltjes. Als de situatie er om vraagt, moet je daar van af durven wijken, in het belang van de patiënt.

Analisten, onderzoekers en wetenschappers

Wat een fantastische inzage gaf in het werk van de mensen die met de PCR-test te maken hebben, is het verhaal van Merel Boogaard. Zij is moleculair analist en onthulde op het Malieveld in Den Haag de toedracht rondom de uitvoering van zo’n test. Lees haar verhaal en bekijk haar video. Zij stelde dat de hele praktijk rondom die PCR-test frauduleus is. Zij is daar achter gekomen omdat ze verder keek dan alleen maar haar eigen gedeelte in het proces. Als je bij collega’s gaat kijken en ziet wat zij doen, en je maakt een totaalplaatje, dan zie je dat het gewoon datazwendel is. Hoe is dit mogelijk? Wie orkestreert dit?

Laten we vaststellen dat de mensen die dit uitvoeren niet degene zijn die het bedacht hebben, en dat zij het ook niet zijn die het zo hebben gewild. Dit is wat René ten Bos bedoelt toen hij zei: ‘we kunnen met onze samenleving opschuiven in een richting die we geen van allen willen’. De machthebbers laten ons dingen doen die we eigenlijk niet willen. Maar we doen het zelf.

Dan gaan we weer even terug naar Merel Boogaard. Kijk verder dan naar je eigen discipline. Kijk naar het totaalplaatje. Is dit wat we willen? Ik denk het niet.

We zien overal het zelfde patroon. Er zijn mensen met banen die daarbij taken uitvoeren die ons richting een dictatuur bewegen. De politieagent, de ME, van allerlei ambtenaren en bestuurders, artsen en verpleegkundigen, en ook laboranten en wetenschappers.

Hier dus ook, kijk naar je eigen functie, wat ben je aan het doen? Wat is hiervan het maatschappelijk eindresultaat? Is dit wat je wil?

Het advies is niet om je baan op te zeggen, maar misschien wel bepaalde taken weigeren of er een andere invulling aan geven. Zoek medestanders, die zijn er steeds meer, en zet je meerdere voor het blok. Saboteer werkzaamheden die onethisch zijn. Denk aan het belang van de patiënt en de maatschappij als geheel.

Journalisten

Hoewel we bij het journaille veelal te maken hebben met goedgelovigen, zullen er ook in deze beroepsgroep mensen zijn die de leugens van hun bazen en collega’s doorzien. Maar de meerderheid is net als de bevolking in zekere zin ‘gebrainwasht ‘ en gelooft zelf in de onzin die ze schrijven.

Bij de mainstream media heb je twee soorten mensen. Je hebt ze die voorschrijven, en je hebt ze die  braaf invulling geven aan die voorschriften. Alle mainstream media hebben te maken met een voorgeschreven werkelijkheid. Die wordt beleden door de leidinggevenden van die media. Maar zij zijn niet degenen die die voorgeschreven werkelijkheid hebben bepaald. Die is namelijk bepaald door de een aantal eigenaren van de mediaconglomeraten waartoe het betreffende mainstream medium behoort. De leidinggevenden van de krant of zender geven alleen maar door hoe hun wereld er globaal uit ziet, binnen welke kaders geschreven mag worden, en hoe bepaalde onderwerpen behandeld moeten worden.

Gaat het om complottheorie aanhangers, dan onderzoek je wat dat voor soort mensen zijn, niet of wat zij beweren zou kunnen kloppen. Zijn er 2 miljoen mensen op een demonstratie in Berlijn, dan zeg je dat er 20.000 mensen waren. En benadruk je vooral dat er arrestaties en rellen waren.

De meeste journalisten en redacteuren zullen zelf waarschijnlijk ook meestal geloven in het politiek correcte verhaal. Veel daarvan zijn niet meer te redden. Er zijn er ook die echt wel door hebben dat er in Berlijn veel meer mensen waren dan 20.000. En dat HCQ met zink een probaat middel is. En dat een vaccin tegen corona onzinnig. Van degenen die dat door hebben zijn er een paar die willens en wetens aan het sprookje meewerken, omdat ze er persoonlijk voordeel bij hebben, al is het maar voor relatief korte termijn. Er zijn er ook een paar bij die min of meer gevangen denken te zitten in de situatie. Een baan, een hypotheek, sociale druk, etcetera.

Die laatste categorie journalisten, ik schat dat het er niet veel zijn, is nog te redden. Zij moeten zich net als agenten en verpleegkundigen afvragen wat belangrijker is, hun baan of de maatschappij. Realiseren zijn zich dat ze bij het uitvoeren van hun taak de maatschappij dichter bij de afgrond brengen? Is dat het allemaal wel waard.

Waar de bevolking nu behoefte aan heeft is objectieve nieuwsgaring. De overheid en de media zijn het probleem. Dan hoef je van die kant ook geen oplossing te verwachten. Zoals dat vaak gaat bij revoluties, die beginnen van onderaf. Bij de bevolking. Zoals Gill Scott-Heron in 1970 al ‘zong’: ‘The Revolution Will Not Be Televised’. Nee, want wat nu onder de bevolking aan het broeden is, daar doen de msm geen verslag van. Want de mainstream zal daardoor maar op ideeën gebracht worden. Dus de revolutie die nu ontkiemt, zie je niet terug op televisie en in de kranten. Maar het gebeurt wel.

De maatschappij zal zich opnieuw moeten uitvinden. We willen nieuwe politici, nieuwe politieke partijen, ja misschien zelfs een nieuw politiek bestel. Maar wat we zeker nieuw willen zijn nieuwe media. Het is tegenwoordig makkelijker dan ooit om een nieuw tijdschrift of periodiek uit te geven, met tal van geweldige websites van moderne drukkerijen.

Tegen de journalisten die genoeg hebben van de propaganda van hun werkgever zou ik willen zeggen, richt zelf een nieuw medium op, met gelijkgestemde collega’s, en bericht de bevolking op een objectieve manier over wat er werkelijk gaande is. Want de mainstream media heeft ons bedrogen en dat komt niet meer goed. Nieuwe nieuwsmedia, dat is wat we willen.

Bij al besproken beroepsgroepen geldt min of meer het zelfde advies. Werk niet mee aan de onderdrukking. Stel je diensten ter beschikking aan de bevolking en niet aan een staat die onderdrukt. Want besef één ding: de bevolking kan protesteren wat het wil, maar de kans van slagen hangt heel sterk af van de optelsom van alle handelingen van de dienaren van de overheid.

Hoe gaan we als burgers om met professionals

Dat zal een steeds belangrijker punt worden. Het is een lastige. Maar het antwoord is: met wijsheid en met een bepaald doel. Beschouw een professional vooral als een mens, een burger, die toevallig voor de overheid werkt. Maar in eerste plaats dus gewoon als medeburger. Maak de problemen die je eventueel met een overheidsdienaar hebt bespreekbaar. En begrijp dat begrip overheidsdienaar in ruime zin. Neem geen genoegen met dat het nu eenmaal regels zijn. Vraag of hij of zij ze zelf ook kan uitleggen. Zet die mensen aan het denken. Heb geduld, zowel in de situatie als ook met het te verwachten resultaat op termijn. Leg uit wat je praktische bezwaren zijn, bijvoorbeeld met die mondkapjes, en bespreek een praktische oplossing. We mogen het ze best moeilijk maken want het is nogal wat. Wordt de sfeer wat grimmiger, blijf dan toch altijd beheerst. Heb je te maken met provocerende politieagenten of boa’s die moeilijk doen, blijf hoe dan ook rustig, wees niet bang, ken je rechten en maak het ze niet te makkelijk. Burgers hebben uiteindelijk veel meer macht dan de overheid, ook al heeft de overheid het machtsmonopolie. Burgers hebben weliswaar de plicht om zich aan de regels te houden. Maar in een maatschappij waarin ongrondwettelijke regels op ondemocratische wijze in de wetgeving zijn geslopen, is het niet onethisch om tot burgerlijke ongehoorzaamheid over te gaan. Onze overheden hebben zelf ook staan juichen toen de bevolking van de voormalige Oostbloklanden onder het juk van het communisme vandaan wisten te komen. Dat moeten we voor ogen houden. We moeten de professionals wijzen op hun verantwoordelijkheid en hen manen te stoppen met het nog langer dienen voor een totalitaire staat. Als burgers massaal besluiten onterechte maatregelen niet langer na te leven, kunnen de handhavers het niet meer aan. Wanneer professionals besluiten zich niet langer onethische taken te laten voorschrijven, dan is het gedaan met de dictatoriale macht van de overheid en kunnen we een begin maken van een herstel van de democratische rechtsstaat.